MIRJAM: ‘WAT ZIJN PORNOVERSLAVING MET MIJ DOET’

De man van Mirjam is jarenlang pornoverslaafd geweest. Hij neemt nu deel aan een mannengroep om vrij te worden van zijn verslaving. Tijdens een speciale bijeenkomst van de mannengroep waren ook de vrouwen uitgenodigd. Mirjam kreeg de opdracht om op te schrijven wat zijn verslaving met haar had gedaan, om dat te kunnen delen tijdens de bijeenkomst. Omdat haar verhaal herkenbaar was voor veel vrouwen, hebben zij en haar man besloten om het ook hier te delen.

Lang heb ik nagedacht over hoe ik de vraag: ‘Wat doet porno/seksverslaving met je als vrouw/partner?’ zou beantwoorden.

Wat het met mij heeft gedaan – en nog doet – is dat ik werd geconfronteerd met een wereld waar ik het bestaan niet of amper van wist. Misschien naïef, maar de term pornoverslaving was nieuw voor mij. En ineens besefte ik: ‘dit bestaat dus’. Erover lezend vielen er wel veel puzzelstukjes op zijn plek en kwam ik erachter dat het niet vanzelf over zou gaan, maar dat er harde noten gekraakt moesten worden. Ik moest op mijn strepen gaan staan en mijn man confronteren; iets waar ik eigenlijk helemaal niet goed ik ben.

Toen ik de ontdekking deed was het, alsof de poten onder mijn stoel vandaan werden gezaagd. De ontluistering, alle veiligheid weg, terwijl ik had altijd had gedacht dat ik hem kon vertrouwen.

Wat je dacht te hebben in je relatie heeft opeens geen waarde meer. Het ongeloof, de leugens en smoesjes. Het gevoel dat je wel loopt en door moet gaan, maar niet meer echt leeft. Alsof je verzuipt in een oceaan van emoties. De slapeloze nachten en schaamte om erover te praten, waardoor ik me gevangen en zo verschrikkelijk eenzaam voelde.

Het besef dat ik toch niet de enige unieke persoon was voor mijn man. Dit besef maakt dat ik me bedrogen voel. Dat mijn man in twee werelden kon leven, is voor mij onbegrijpelijk. “Je bent voor mij echt de enige” zei hij, terwijl er ondertussen andere vrouwen in zijn leven waren. Dat heeft gemaakt dat ik me wanhopig en minderwaardig voelde. ‘Wat hebben zij wat ik niet heb?’ is de vraag die ik regelmatig aan mezelf heb gesteld. Ik dacht dat het aan mij lag; ik doe niet genoeg mijn best, ik ben niet knap genoeg, enzovoorts.

De kinderen die vragen wat er aan de hand is, de schijn ophouden en soms moeten liegen, maar weer controleren, want stel je voor dat de kinderen iets zouden zien of merken. Je wilt toch niet dat hun vader van zijn voetstuk afvalt? Het controleren – ook voor mezelf -, hopen dat het is gestopt, of niet. Dat heet co-verslavingsgedrag toch? Ja, door erover te lezen komen er opeens wel heel herkenbare dingen naar voren. Ik kwam erachter dat ik niet gek ben, dit hoort er blijkbaar bij, andere vrouwen hebben dit ook. Deze ontdekking was confronterend, maar ook een opluchting. Ik moest ook met mezelf aan de slag.

En nu, na veel gebeurtenissen het afgelopen jaar die er stevig hebben ingehakt, zitten we hier. Nog steeds samen naast elkaar. Het woord ‘Samen’ wat anders voelt, het is niet meer vanzelfsprekend. Dan is er enerzijds dankbaarheid over de mogelijkheden die er worden geboden om aan ons huwelijk en onszelf te werken. Anderzijds ben ik vaak nog boos, onzeker of het echt wel goed gaat komen en heb ik te dealen met pijn van een relatie die beschadigd is. Het wantrouwen waar ik me schuldig over voel. Ik kan al die beelden moeilijk van mijn netvlies afkrijgen. En ik heb nog vragen waarvan ik de antwoorden waarschijnlijk beter niet kan weten. Ik ben geconfronteerd met een probleem en gevolgen waar ik niet om heb gevraagd, maar toch tegen wil en dank in mee moet.

Tenslotte; ik zie mijn man die worstelt met een enorm probleem. Mijn man die zich in alle bochten wringt om het weer goed te maken, er alles voor wil doen en laat merken dat ik nu wel belangrijk voor hem ben. Dan voel ik compassie en genegenheid, maar ook schuldgevoel, omdat ik niet zo snel kan meekomen als ik zou willen; het herstel van vertrouwen duurt lang. En dan rijst de vraag of ik dit weer 100% zal kunnen.

Ik bid dat we dit een plek kunnen geven in onze relatie, dat we weer naar elkaar toe mogen groeien en dat er herstel mag komen.

Dit bericht komt van de www.kostbaarvaatwerk.nl Ze bieden hulp, hoop en (h)erkenning aan vrouwen die een relatie hebben (gehad) met een man die porno- of seksverslaafd is of was, en aan echtparen die samen willen werken aan herstel na porno- of seksverslaving. De vrouw op de foto is niet Mirjam.